ارتحال حضرت امام خمینی (قسمت دوم )

اینک، ماییم و درد فراق و داغ هجران.
ماییم و رنج یتیمى و غم بى‏پناهى و اندوه بى‏پدرى.
«حسینیّه جماران»، مسجد مدینه انقلابمان بود و امت تو مهاجران و انصارى بودند که بارها با تو «بیعت رضوان» کرده بودند.
دریغا که دیگر خطبه‏هاى رسول انقلاب، به گوش نمى‏رسد.
اینک، آن صندلى که بر آن مى‏نشستى و موعظه مى‏کردى و رهنمود مى‏دادى، در فراق تو همچون «ستون حنّانه» ناله سر مى‏دهد.
دیگر «بلال» پس از تو اذان عشق نمى‏گوید و سایه دستانت بر سر ما چتر نورانى نمى‏شود.
ما شیفتگان، پنجه نیاز به شبکه ضریح کلامت مى‏افکندیم. پاى پنجره ولایت تو، دخیل مى‏بستیم. و از کرامت تو، درد بیدردى خود را «شفا» مى‏گرفتیم.
حکومت اسلامى ما، زاییده «جهاد اکبر» تو بود. حوزه‏ها را جان دادى و اسلام را در سطح جهان آبرو بخشیدى.
اى عزیز!... اى یوسف به سفر رفته!
ما یعقوب وار، چشم انتظار «فرج» هستیم.
چه کنیم؟ پس از تو، غم، خانه‏اى جز دلهاى ما را سراغ نمى‏گیرد.
اماما!... ما غریب و دلسوخته‏ایم و همه چیز برایت عزادار است.
دستى که تو را شستشو داد و کفن کرد و به خاک سپرد، شاعرى که در سوگ تو شعر سرود،
خطّاطى که نام تو را بر کتیبه‏هاى عزا نوشت، خطیبى که در «یاد بود» تو منبر رفت، صفحه روزنامه‏اى که در سوگ تو «ویژه‏نامه» منتشر ساخت، چاپخانه‏اى که «اعلامیّه» مجالس تو را چاپ کرد، نوجوانانى که سر کوچه‏ها، برایت «حجله» آراستند، اسیرانى که در زندانهاى بغداد، به امید دیدار تو «اسارت» را تحمّل مى‏کردند،
همه و همه... در سوگ تو داغدار و دلشکسته و غمگین‏اند.
حتّى آن «قرآن» که روز و شب آن را تلاوت مى‏کردى، آن سجّاده که سحرگاهان، خود را به پاى تو مى‏افکند و بوسه مى‏زند،
حسینیه جماران، جایگاه خالى تو، قلمى که با آن، پیام مى‏نوشتى، شَمَدى که روى پا مى‏انداختى،
چه غربت سوزناکى!...
اماما!... این داغ، داغ جدایى است که بر دلمان نشسته است،
این سوز، سوز عشق است که به آتشمان کشیده است، این درد، درد فراق است که بى تابمان کرده است.
دلى که در سوگ تو نسوزد، «دل» نیست، پاره گوشتى بى خاصیّت است.
چشمى که در عزاى تو نگرید، چشم نیست، روزن بى روشنایى است.