خواستگاه نور از : دانشمند فرزانه علی موسوی گرمارودی

خاستگاه نور !

شعری که ملاحظه می کنید، در مسابقه ادبی یغما بمناسبت آغاز پانزدهمین قرن بعثت پیامبر اسلام در مهرماه 1347بین اشعارنو رسیده از سراسر کشور ممتاز شناخته شد و برنده جایزه گردید .سراینده آن آقای علی موسوی گرمارودی است که در نشریه نجات نسل جوان ، شماره 4 بیستم بهمن ماه 1347 درج گردیده .

چون این اشعار دارای مزامین عالی در خصوص بعثت است برای لذت بردن علاقه مندان در این وبلاگ درج می شود .

غروبی سخت دلگیر است

ومن ، بنشسته ام اینجا ،کنار غار پرت و ساکتی ، تنها

که میگویند : روزی روزگاری ، مهبط وحی خدا بوده است ،

ونام آن حرا بوده است .

واینجا کعبه و بطحا است ...

وروز از روزهای حج پاک ما مسلمانها است .

**

برون از غار :

زپیش روی وزیر پای من ، تا هرکجا ، سنگ و بیابان است .

هواگرم است و تبدار است اما می گراید سوی سردی ، سوی خاموشی .

و خورشید از پس یک روز تب ، در بستر غرب افق ، آهسته میمیرد ...

ودر اطراف من از هیچ سوئی ، رد پایی نیست .

ودور من صدایی نیست .

فضا خالی است

و ذهن خسته و تنهای من ، چون مرغ نوبالی ،

- که هردم شوق پروازی بدل دارد –

کنار غار ، از هر سنگ ، هر صخره

                                               پرد بر صخره ای دیگر ..

و می جوید به کاوشهای پی گیری ، نشانی های مردی را .

- نشانی ها ، که شاید مانده بر جا ، دیر دیر : از سالیانی پیش –

ومن همراه ذهن خود ، در غار می گردم .

وپیدا می کنم گوئی نشانی های که می جویم :

                                      همانست ، اوست

کنار غار ، اینجا ، جای پای اوست ، می بینم .

و می بویم تو گویی بوی او را نیز

همانست اوست :

یتیم مکه ، چوپانک ، جوانک ، نوجوانی از بنی هاشم

                                       وبازرگان راه مکه و شامات 

                                                     امین ، آن راستین ، آن پاکدل ، آن مرد ،

                                        وشوی برترین بانو : خدیجه .

                                                                       نیز ، آن کس کو سخن جز حق نمی گوید .

                                                                       وغیر از حق نمی جوید .

                                                                       وبتها را ستایشگر نمی باشد .

واینک : این همان مرد ابر مرد است .

                             محمد (ص) اوست

پلاسی بر تن است اورا .

و می بینم که بنشسته است ، چونان چون همان ایام .

همان ایام کاین ره بسا ، بسیار می پیمود .

و شاید نازنین پایش زسنگ راه می فرسود .

ولی اوهمچنان هر روز می آمد .

                                 ومی آمد ..... ومی آمد

و تنها می نشست اینجا .

غمان مکه مشوم آن ایام را با غار می نالید .

غم بی همزبانیهای خود را نیز ...

ومن ، اکنون ، به هر سنگی که در این غار می بینم ،

به روشن تر خطی می خوانم آن فریادهای خامش اورا ...

واکمون نیز گوئی آمده است او .. آمده است اینجا ،

ومی گوید غم آن روز گاران را :

عجب شبهای سنگینی !

                            همه بی نور !

نه از بام فلک ، قندیل اختر ها بود آویز .

نه اینجا – وادی گستردهء دشت حجاز – از شعله نوری ، سراغی هست .

زمین ، تاریک تاریک است و برج آسمانها نیز .

نه حتی در همه ام القری یک روز روشن .

تمام شهر بی نور است ...

نه تنها شب ، که اینجا روزهم بسیار شبرنگ است .

فروغی هست اگر از آتش جنگ است !

فروزان مهر ، اینجا سخت بی نور است ، بی رنگ است .

تو گوئی راه خود را هرزه می پوید .

و نهر نور آن ، زانسوی این دنیا بود جاری .

مه ، اندر گور شب خفته است و نا پیداست .. پیدا نیست .

سیه رگهای شب – این کوچه ها – از خون مه خالیست .

در آن ها می دود چرکاب تند ننگ و بد نامی ، بد اندیشی

                                              ودر رگهای مردم هم .

سیه بازارهای روسپی نامردمان گرم است .

تمام شهر گردابی است پر گنداب .

تمام سرزمینها نیز

                                  دنیاهم .

وگوئی قرن ، قرن ننگ و بد نامی است .

فضیلتها لجن آلوده ، انسانها سیه فکر و سیه کارند ...

و انسانها نام اشرافی زیبائی است از معنی تهی مانده ...

**

محمد (ص) گرم گفتاری غم آلود است .

و خور ، دیریست مرده ، غار تاریک است .

ومن چیزی نمی بینم .

ولی گوشم به گفتار است ...

ومی بینم تو گوئی رنگ غمگین کلامش را :

خدای کعبه ، ای یکتا !

درودم را پذیرا باش ، ای بر تر .

و بشنو آنچه می گویم :

پیام درد انسانهای قرنم را زمن بشنو .

پیام تلخ دختر بچگان ، خفته اندر گور .

پیام رنج انسانهای زیر بار ، وز آزادگی مهجور .

پیام آنکه افتاده است در گرداب

                             و فریادش بلند است : ای آدمها ....

       پیام من ، پیام او ، پیام او ...

 محمد (ص) غمگنانه ناله ای سر می دهد آنگاه میگوید :

خدای کعبه ، ای یکتا !

درون سینه ها یاد تو متروک است

واز بی دانشی و از بزهکاری :

- مقام بر ترین مخلوق تو ، انسان -

بسی پائین تر از حد سگ و خوگ است .

خدای کعبه ، ای یکتا !

فروغی جاودان بفرست ، کاین شبها بسی تار است .

ودست ! اهرمن ها سخت در کار است .

و دستی را به مهر از آستین باز ، بیرون کن

که : بردارد به نیروی خدائی شاید ، این افتاده پرچمها انسان را

فروشوید غبار کینه های کهنه از دلها

در اندازد ، به بام گهنه گیتی بلند آواز

بر آرد نغمه ای همساز

فروپیچد بهم ، طومار قانونهای جنگل را .

و گوید : ای انسانها !

                           فراگردهم آیید و فراز آیید .

                                                       باز آئید .

صدابردارد انسان را .

و گوید : های ، ای انسان !

                                   برابر آفریدت ، برابر باش !

                                   وزین پس با برابرها ی خود ، از جان برادر باش 1

**

صدا بردارد اندر پارس ، در ایران .

وبا آن کفشگر گوید :

                          پسر را رو ، به هر مکتب که خواهی نه !

                         سپاهی زاده را با کفشگر ، دیگر ، تفاوتهای خونی نیست .

                         سیاهی و سپیدی نیز ، حتی ، موجب نقص و فزونی نیست ...

                خدای کعبه .. ، ای یکتا...

**

بدین هنگام

کسی آهسته گوئی چون نسیمی می خزد در غار

محمد را صدا آهسته می آید فرود از اوج !

و نجوا گونه می گردد .

پس آنگه می شود خاموش .

سکوتی ژرف وهم آلود ناگه چون درخت جاودان در غار می روید ...

و شاخ و برگ خود را در فضای قیر گون غار می شوید

و من در فکر آنم کاین چه کس بود ، از کجا آمد ؟ !

که ناگه این صدا آمد :

                            (( بخوان )) .. اما جوابی بر نمی خیزد

محمد ، سخت مبهوتست گوید ، کاش می دیدم !

صدا با گرمتر آوا و شیرین تر بیانی باز می گوید :

((بخوان ! ) ... اما محمد همچنان خاموش

دل اندر سینهء من باز می ماند زکار خویش ، گفتی می روم از هوش

زمان ، در اضطراب و انتظار پاسخش ، گوئی فرو می ماند از رفتار،

                                                                        هستی می سپارد گوش .

پس از لختی سکوت – اما که عمری بود گوئی – گفت :

                                                              (( من خواندن نمی دانم ))

همانکس ، باز پاسخ داد :

                              (( بخوان ! بنام پرورنده ایزدت کو آفریننده است ....))

و او می خواند ، اما لحن آوایش .

                                       به دیگر گونه آهنگ است

                                       صدا گوئی خدا رنگ است .

می خواند :

(( بخوان ، بنام پرورنده ایزدت ، کو آفریننده است ...)

**

درودی می تراود از لبم بر او

درودی گرم 

***

غروب است و افق گلگون و خوش رنگ است

و من بنشسته ام اینجا ، کنار غار پرت و ساکتی ، تنها

که میگویند روزی ، روزگاری مهبط وحی خدا بوده است ،

ونام آن حرا بوده است .

ودر اطراف من ، از هیچ سویی رد پایی نیست .

و دور من ، صدائی نیست ...