ارتحال حضرت امام خمینی (قسمت اول)

خردادماه است و امت اسلامی ایران در تدارک بزرگداشت ارتحال ابر مرد قرن ،  بت شکن زمان ، رهبر کبیر و بنیانگزار جمهوری اسلامی  حضرت امام خمینی (قدس سره) خواستم که در سوگ این این عزیز بنویسم ولی قادر به وصفش نبودم ،متمسک به قلم شیوا و بیان دانشمند اهل قلم فاضل بزرگوار حضرت آیه الله جواد محدثی شدم ، که الحق او با قلم شیوایش حق مطلب را اداکرده است ملتمس دعا .

رفتی ولی از یاد ما هرگز نرفتی

خرداد»، همیشه بار غم بر دوش ما نهاده است.
چه آن «15 خرداد» خونین، با شهادتها و جوى خون و بوى باروت.
و چه این «14 خرداد» غمبار، با رحلت امام و رنگ غم و غربت ماتم.
امام، براى ما یک «راه» و «صراط» بود، «میزان»و«ملاک» بود،«اسوه»و«الگو» بود.
از این رو، با رفتن او، راهش باقى ماند.
گرچه امام، روى در نقاب خاک کشیده است، ولى فرزندان داغدارش، از راه امام و کلام امام، مشعلى افروخته و بر افراشته‏اند، تا راه بشریّت امروز، تیره نماند.
سالگرد رحلت امام، سالگرد بیعت و میثاق است، با آنچه امام، بر سر آن جان باخت و شهدا در راه آن خون دادند و جانبازان، سلامتى خود را براى سلامت ماندن آن ایثار کردند، یعنى پیمان با خدا و رسول و اسلام و انقلاب.
سالگرد عروج ملکوتى‏ات، باز هم غم، چنگ بر دلهایمان مى‏زند.
سوگ ارتحال تو، «مدینه ایران» را به غم و ماتم نشاند و چشمه‏هاى اشک را از دیدگان خونبارِ امت عاشق، جارى ساخت.
آنچه رفت، پیکر پاک و جسد مطهّرت بود.
آنچه ماند، فکر ناب و اندیشه روشن و خطّ ماندگارت بود.
اماما! روح تو به آسمانها پر کشید،
اما، راه تو، اى روح خدا، در زمین و میان عاشقان تداوم یافت.
خلف صالح تو، «خامنه‏اى عزیز»، با صلابت و درایت و محبوبیّت، محور «وحدت» و مظهر «ولایت» گشت.
پس از تو، پروانگان سوخته دل و شکسته بال، گرد این مشعل هدایت و ارشاد به طواف عشق پرداختند.
پرچمى را که بر افراشته بودى، اینک بر دوش علمدارى رشید از نسل «حسین‏فاطمه»(ع) است.
اى امام! اى نگین افتاده از انگشتر امت، اى جان رفته از پیکر ایران،
اى گوهر در خاک نهفته، اى پدر فرزندان شهدا، اى سالار بسیجیان عاشق! چگونه مرگ تو باور کردنى است، اى حیات بخش اسلام و ایران؟
گرچه حسینیه جماران، از تو خالى است، امّا سینه هریک از ما «حسینیه»اى است، پر از شیون عزا و لبریز از سوگ غم.
اکنون، گرچه صداى تو خاموش است، امّا دلهاى ما محشرى پرغوغا از کلام عطرآگین توست،
و گوش تاریخ از پیامهاى سنگین تو سرشار است.
امام رفت، و بار غم براى همیشه بر دلمان نهاد. امّا ... راهش ادامه یافت.
نه از «اسلام طلبى» امّت کاسته شد، و نه از شکوه اسلام. نه از روح معنوى انقلاب کم شد، نه از صلابت ایستادگى در مقابل کفر جهانى و شیطان بزرگ!

اى قافله سالار رهایى!